Vormende krachten
Kind en pop
Voor een kind is het een grote rijkdom om een pop te krijgen die speciaal voor hem is gemaakt. De vaardigheden van de maker spelen bij het maken van zo’n pop geen grote rol. Als de poppenmaker door liefdevolle gevoelens verbonden is met het kind, dan zal de pop altijd wel lukken, en hij zal dankbaar ontvangen en gekoesterd worden.
Bij een aanstaande moeder die een popje voor haar kindje maakt, lijkt iets van haar liefdevol-in-verwachting-zijn in het popje te stromen. Later blijkt veelal, dat het kind zich juist tot dat popje sterk aangetrokken voelt.
De vormgevende kracht van de maker bepaalt de uiteindelijke gestalte van de pop. Het is een levende, creatieve kracht, die niets te maken heeft met fysieke kracht. Vaak merken aanstaande moeders tijdens de eerste drie maanden van de zwangerschap, dat het vormen van een poppenhoofd moeite kost. Kennelijk doet het ongeboren kind dan aanspraak op dezelfde krachten van de moeder.
Omdat het vormgeven ervan zoiets persoonlijks is, onderscheiden handgemaakte poppen zich zo duidelijk van fabriekspoppen.
Het is boeiend om aan het eind van een cursus in het maken van Zonnekindpoppen alle gemaakte poppen met elkaar te bekijken. De cursisten hebben allemaal dezelfde patronen en dezelfde kwaliteit materialen gebruikt en toch zijn er van al die poppen geen twee identiek.
Het werken aan een Zonnekindpop is voor velen een prettige bezigheid. Het pluizen van de wol, het met de hand naaien, het borduren van het haar, al deze activiteiten zijn zeer ontspannend. Het basiswerk, zoals het vormen van het hoofd en het naaien van de stof, kan gedaan worden waar het kind bij is. Maar er is ook werk dat beter buiten het gezichtsveld van kinderen kan blijven. Een kind identificeert zich namelijk snel met een pop, ook met een pop in wording. Vooral het werken met de lange naald is voor een kind erg indringend om te zien. Ook willen we een kind dat alles nabootst wat het de volwassenen ziet doen, niet op verkeerde ideeën brengen.
In welk stadium het naaiwerk als pop wordt herkend, is per kind erg verschillend.
De moeder van Thijs is een enthousiast poppenmaakster. Als Thijs ziet dat er bijna een arm voor een Poppekind klaar is, vraagt hij of hij dat mannetje mag hebben om mee te spelen. Hij neemt het armpje rechtop in zijn hand en begint ertegen te praten.
Bij het poppenmaken wordt ook je eigen fantasie sterk aangesproken. Als je zo bezig bent, zou je misschien wel van alles willen toevoegen aan de pop. Toch is het beter dit terug te houden en je zoveel mogelijk te beperken tot de basisvorm. Daarmee maak je een pop die ruimte biedt voor de fantasiekrachten van het kind om zich te ontplooien.
Je kunt merken dat het werken aan de pop moeizamer gaat als je zelf niet lekker in je vel zit, want je vormende krachten worden volop aangesproken. Ook kunnen tijdens het werk allerlei gevoelens en herinneringen aan het eigen kind-zijn of het zelf krijgen van kinderen boven komen.
Het vraagt heel wat uren om een goede pop te maken. Als je de pop voor een bepaalde datum af wilt hebben, dan is het verstandig om er tijdig aan te beginnen. Het totale werk laat zich goed verdelen in stappen die per keer gedaan kunnen worden. De pop is daardoor zonder stress op tijd klaar.
